به راستی چه سخت است خندان نگهداشتن لبها

در زمان گریستن قلبها

و تظاهر به خوشحالی در اوج غمگینی

و چه دشوار و طاقت فرساست

گذراندن روزهای تنهایی

در حالی که تظاهر می کنی هیچ چیز

برایت اهمیت ندارد

اماچه شیرین است در خاموشی و خلوت

به حال خود گریستن

غصه دیوانه ام کرد وقتی تو را دست به سینه دیدم…
من تمام راه را بخاطر آغوشت دویده بودم…!!!

خـــدایـا…

این تـو واین دلم!

جـای نشکسته پیدا کردی پیـشکش مـهربانی هات…

لحظه‌اش که رسید نه به دست‌هایش فکر می‌‌کردم

نه آخرین نگاهش نه رفتنش نه حتی آرزوی ماندنش

تنها به زمینی‌ که باید دهان باز می‌‌کرد و

با قساوتِ تمام می‌‌بلعید کسی‌ را که نمی‌دانست ،

پس از این لحظه با خودش چه باید بکند...

چقدر دلم می‌خواست باور کنم،
فردا روز بهتریست
که صبح از ابدیت یک خواب اجباری
رو به شهامت یک کوچه
بیدار شوم
و در بطن خاموش حضوری سایه وار
هنوز غروری برای بودنم،
برای انسان بودنم،
داشته باشم
چقدر دلم می‌خواست
دستهایم را بر شانه ی فرزندم بگذارم
و با اشتیاقی خودمانی بگویم
به روز‌های سبز
به آواز یکدست پرندگان خوش آمدی
بهار … به خاطر شکوفه‌ها هم شده بیا !!!!

جای خالیم همچنان برایت خالیست اما تو آنچنان مغروری

که حرف دلت را سرکوب میزنی تا مبادا عزتت خدشه دار شود

اما بدان غرور روزی راه گلویت را میبندد و نفست را میگیرد وقتی

تازه میفهمی حتی نمیتوانی تف بیاندازی به روی

کسی که بخاطرش مرا از دست دادی…

دیشب باخدادعوایم شد باهم قهرکردیم...

رفتم توتختم (گریه) کردم گفتم دیگه دوسم نداره...

صبح مادرم گفت نمیدونی شب تاصبح چه (بارونی بارید)